Het water loopt me in de mond. Open de koelkast. Al het eetbare, wat niet veel is, is voor vanavond. Ik neem maar een glas water, om mijn maag te stillen en het helpt. Nog een paar uur wachten en dan kan ik echt eten. Het is ook zondag en dan smaak een biertje ook goed. Ik weet het nog goed. In mijn vroege jaren ging ik mijn vader en opa uit het café halen, want het was lunchtijd. Hun maag zat al vol met bier, en recht naar huis lopen deden ze ook niet.
Met z’n drietjes biljarten ze daar. Samen met ome Roger erbij, zelfde leeftijd als mijn vader, dus een leuk complot hadden ze samen. Na de kerk, naar de kroeg. Er was ook een gezegde: ‘In de hemel is geen bier, daarom drinken we het hier’.
Als ik het café binnen kwam wisten ze hoe laat het was, want ik was gestuurd door mijn moeder, etenstijd, en dus tijd om naar huis te gaan. Maar de heren wilden niet. Eerst de game afmaken, en dat kon wel eens een half uur duren. Om te beginnen kreeg ik een reep Kwatta, zodat ik rustig bleef en niet aandrong. Ik vond het wel lekker, maar als ik er nu aan terug denk, vind ik die reep toch vies, met die vruchtensmaak. De koetjesrepen waren lekkerder, maar ook niet bijzonder.
Als het spel afgelopen was en de glazen leeg waren, gingen ze naar huis. Ome Roger in de auto. Dat kon vroeger nog, met een borrel op. Ik liep achter mijn vader aan naar huis, wat dicht in de buurt was van het huis van opa. Zwachtelend liep hij voor me. Ik wist niet of ik moest lachen of triest moest zijn. Wist wel wat er thuis ging gebeuren. Moeders overstuur. Na het eten ging pa op de bank liggen en ik op hem. Hoorde zijn hart kloppen en dat voelde fijn aan.
Toen der tijd mocht pa maar twee biertjes per dag en alleen in het weekeinde. Dus zondag uit met de heren was een feest voor hem, en ook voor de anderen. Pa sliep lekker. En ik moest hem van ma na een uur of zo weer wakker maken. Het was zo genoeg, vond ze. Soms viel ik zelf ook in slaap als ik op pa lag. Het was zo geruststellend. Beiden knapten we zo een uiltje.