Ik open mijn mond en wil praten. Er komt geen woord uit. Net een horror film. Ik wil het op een krijsen zetten, maar dat lukt ook niet. Ook hoor ik niks meer. Ik ben ontdaan van mijn zintuigen en voel me een zombie. Een nachtmerrie, maar het is de realiteit. Het gezelschap waar ik in zit, merkt niks aan mij. Ik schuifel wat rond en neem een glas champagne. Een speciale dag, de eerste dag dat de film op het doek komt, en ik de hoofdrol. Ik had het al gezien, maar wilde het applaus van de zaal horen. De film was ten einde, maar ik hoorde geen applaus. Was het nu een slechte film of kwam het misschien nog dat ik niks hoorde?. Niks drong door. Ik was verslaafd aan de film. Een slapstick, zoals vroeger, ook in zwart-wit. Ik had me zo ingeleefd in de film. Dat was ook de opdracht van de regisseur. Maar ik had het te goed gedaan. Ik was stom en doof geworden. Mijn vrouw tikte me aan, ik kon dat wel voelen en zij gebaarde, dat het een goede film was. Wat zou mijn volgende film worden? Iets met actie en veel geluid. Nooit meer iets zoals als dit. We zaten in de auto. Ze praatte tegen me, en langzaam kwam mijn gehoor weer terug. Kon alleen niet horen wat ik zei. Thuis vertelde ik erover, en dat het beter ging met me. Ze begreep me. Thanks God. We dronken nog wat en gingen naar bed, ze praatte tegen me, en ik verstond het, ze wilde seks met me, dat hoort een man of vrouw maar al te goed. Dit was mijn redding. Greets from a good actor.